Dźwięk

UrKa Wonsowska

Zakochanie to piękny stan – motyle w brzuchu, lukier i miód, wszystko zachwyca, wszystko jest nowe i chce się chcie. My jednakowoż życzymy Wam Miłości – żeby Wam do kochanych osób nie zarosła ścieżka, żeby Wam się chciało ją na nowo wydeptywać każdego dnia. A jeśli zauważycie wielkie chaszcze, które się wzięły nie wiadomo skąd – łapcie za narzędzia i nie wahajcie się przedzierać przez gąszcz do tych, których kochacie. …

bo Miłość nie jest nam dana raz na zawsze… Dobrego Dnia!

Fascynuje ją głos ludzki w każdej postaci: stałej, ciekłej i lotnej

UrKa

Lubelska wokalistka, autorka tekstów, współzałożycielka trzyosobowej grupy artystycznej Kobiety Których Nie Ma. Nie nazywa siebie kompozytorką. Jest raczej “łapaczką melodii”, które ją nawiedzają w najmniej oczekiwanych momentach. Fascynuje ją głos ludzki w każdej postaci: stałej, ciekłej i lotnej. Swoich słuchaczy zabiera w podróż, ale jak sama mówi – brak jej orientacji w terenie. I może dlatego dociera do miejsc dawno zapomnianych.

Obecnie pracuje nad swoją pierwszą płytą “Pieśń lasu”, która ukaże się w maju b.r. W tych działaniach wspiera ją pianista i aranżer Michał Iwanek. Podczas koncertu wykona przedpremierowo kilka utworów.

Projekt Kobiety, Których Nie Ma

Byłyśmy na życiowych zakrętach…Kiedy w październikowy wieczór 2017 roku spotkałyśmy się w pewnej lubelskiej czytelnio-kawiarni. Każda z nas potrzebowała zmiany; wszystkie wiedziałyśmy, że chcemy zrobić coś razem. My, czyli…

Właścicielka Butów (Marzena Lamch-Łoniewska) – obsesyjna kolekcjonerka szali, w związku z czym często jest w… szale (powiedzmy, że bywa on twórczy). Amerykańscy naukowcy stwierdzili, że najpierw był jej wybuch śmiechu, a dopiero potem Wielki Wybuch.
Jej mocne strony: dystans i abstrakcyjne poczucie humoru.
Jej słabe strony: dystans i abstrakcyjne poczucie humoru.

Posiadaczka Skarpet (Justyna Kociuba) – ma skarpety na każdą zmianę (pierwszą, drugą i trzecią, a nawet na zmianę pogody). Bez niej Kobiety Których Nie Ma zginęłyby z głodu – jest jedyną osobą, która w twórczym szale pamięta o tym, że czasem trzeba coś zjeść. Lubi wszystko przestawia, dlatego bierze udział w tym przestawieniu. I nic na siłę.

Miłośniczka Bosych Stóp (Urszula Kasprzak-Wąsowska) – maniakalnie kupuje lakiery do paznokci. Nie musi ich potem używać – ważne, że ma. W zespole pełni funkcję Kronikarki – Literatki (takiej małej szklanki). Imponują jej osoby wyższe od niej – czyli coś koło 93,5% osobników dorosłych. Koleżanki cenią w niej bardzo wiele rzeczy (Posiadaczka Skarpet nie potrafi tego nazwa, a Właścicielka Butów nie pamięta).

Na tamtym spotkaniu pojawił się pomysł, który po niedługim czasie przybrał realny kształt – spektaklu, opartego na piosenkach Agnieszki Osieckiej; spektaklu, będącego podróżą do wnętrza kobiety, do jej głowy i serca… Jedna z piosenek stała się dla nas szczególnie ważna – od niej wziął się tytuł przedstawienia i jednocześnie nasza nazwa. Tak powstałyśmy – Kobiety Których Nie Ma.

Monika Kowalczyk

Myślałam sobie, że gdybym w tragicznym wypadku miała stracić wzrok lub słuch, wolałabym stracić wzrok, by móc słyszeć i czuć muzykę. To dla mnie przestrzeń ludzkiej wrażliwości i emocji. Nie jestem teoretykiem muzyki, nie potrafię pojmować jej umysłem. Muzyka jest też przestrzenią nieogarniętą, tajemniczą i to jest bardzo pociągające.

Monika Kowalczyk

Urodzona w Lublinie songwriterka, wokalistka, autorka tekstów, aktorka. Laureatka m.in. Grechuta Festival. 24.04.2017r. premierę miała jej debiutancka płyta (EP), którą artystka wydała własnym sumptem z pomocą znajomych i rodziny. Koncertuje w całej Polsce (do tej pory wielokrotnie w Lublinie oraz m.in. w Łodzi, Warszawie, Gdyni).

Sepia

Patrzysz na stare zdjęcia
szukasz w swojej pamięci
tego co zdaje się nieprawdziwe
oglądasz też stare filmy
wszystko na nich tak inne,
że aż zdaje się już niemożliwe
karmisz swoje wspomnienia
z dziecięcych lat
nie uwierzysz, że tak prosty mógł być wtedy Twój świat
patrzysz na stare zdjęcia
jak dobrze było w objęciach
tego kogo Ci dawno zabrał czas

Było lepiej kiedyś tam,
a może i będzie jeszcze lepiej nam
i tylko się mała tworzy rysa
pada cień, pada cień,
że najgorszy często staje się dzisiejszy dzień

Patrzysz na stare zdjęcia
zastygłe jak kamień ujęcia
każą Ci patrzeć w przeszłości twarz,
co widzisz tam?
czyste serca i myśli
by dobre pragnienia ziści

uśmiech szczery i maniery, kto to zabrał nam?

Było lepiej kiedyś tam,
a może i będzie jeszcze lepiej nam
i tylko się mała tworzy rysa
pada cień, pada cień,
że najgorszy często staje się dzisiejszy dzień

Co było, nie wróci się już
cho
byś bardzo chciał,
a dzisiaj jest jedynie tym, co naprawdę masz i będziesz miał

Co było, nie wróci się już
cho
byś bardzo chciał,
a dzisiaj jest jedynie tym, co naprawdę masz

Było lepiej kiedyś tam,
a może i będzie jeszcze lepiej nam
i tylko się mała tworzy rysa
pada cień, pada cień,
że najgorszy często staje się dzisiejszy dzień

Paweł Grochocki

Na koncercie usłyszymy utwory z najnowszej płyty „Minimal Blood”. Projekt „Minimal Blood” (Pieśni krwi) wyrósł z fascynacji tradycyjnymi polskimi balladami i pieśniami dziadowskimi, opowiadającymi o losach i zbrodniach kobiet.

Hipnotyzujący, narracyjny charakter pieśni został wzmocniony poprzez sięgnięcie w warstwie instrumentalnej do stylistyki minimalistycznej. Minimalizm, operujący krótkimi, nakładającymi się na siebie, wielokrotnie powtarzanymi motywami jest oryginalną ramą dla tych mantrowych w charakterze i niekiedy mrocznych a zwykle tragicznych opowieści.

Paweł Grochocki

Zajmuje się stylem śpiewu męskiego i folklorem religijnym, obrzędami i pieśniami pogrzebowymi. Uczy się od wiejskich śpiewaków, prowadzi badania terenowe i warsztaty śpiewu. W 2017 roku jako duet Grochocki_Odorowicz zdobył Grand Prix XX Festiwalu Polskiego Radia „Nowa Tradycja”.

Lidia Anna Biały

Rok temu zaśpiewała Pieśń o Dorocie. Publiczność nie kryła zachwytu. Teraz zaśpiewa kilka pieśni hagiograficznych. Niezwykła uroda, mocny głos i talent gry na wielu instrumentach. Od suki biłgorajskiej, przez skrzypce po sarangi – instrument strunowy pochodzenia arabskiego.

Skupienie, pokora, śpiew białym głosem. Na koncercie w ubiegłym roku ktoś szepnął: Kosmos. Potwierdzamy. Kosmos.

Lidia Anna Biały

Etnomuzykolog, multiinstrumentalistka (skrzypce, suka biłgorajska, sarangi, kemanche, gadułka). Doktorantka w Katedrze Etnomuzykologii i Hymnologii KUL. W zakres jej zainteresowań badawczych wchodzą: kultury muzyczne świata, zwłaszcza Iran i Indie, ludowe techniki gry skrzypcowej w Polsce oraz techniki śpiewu tradycyjnego, a także hagiografia w muzyce tradycyjnej.

Wielokrotnie nagradzana czołowymi miejscami na festiwalach muzyki tradycyjnej (np FKiŚL w Kazimierzu czy Sabałowe Bajania w Bukowinie Tatrzańskiej).

Koncertuje w Polsce i za granicą. Prezentowała się na Antenie TVP czy Polskiego Radia. Jest jednym z artystów biorących udział w nagraniu ścieżki dźwiękowej do spektakli teatralnych czy dzieł filmowych nagradzanych na światowych festiwalach, m.in „Zimna Wojna” w reż. Pawła Pawlikowskiego. Autorka krótkometrażowych filmów dokumentalnych dotyczących polskiej muzyki tradycyjnej.

Paweł Warowny & Zespół Śpiewaczy Kawęczyn

Zespół Śpiewaczy Kawęczyn to fenomen, objawienie sceny polskiej muzyki tradycyjnej. Szturmem podbija serca publiczności oraz jurorów. Jest to zespół pokoleniowy, gdzie na jednej scenie występują mamy z córkami. Są kontynuatorkami bogatych tradycja śpiewaczych swojej miejscowości, do niedawna jeszcze żywych.

Na czele zespołu stoi charyzmatyczny śpiewak Paweł Warowny. Folklorysta, Kulturoznawca, regionalista, instruktor tańca ludowego. Pasjonat tradycyjnej kultury swojego regionu. Zrekonstruował rycki strój ludowy. Człowiek Maszyna.

Zespół powstał w 2016 roku przy Stowarzyszeniu Rozwoju Wsi Kawęczyn, a jego
instruktorem od początku jest Paweł Warowny. Swój repertuar zespół buduje spotykając się z
najstarszymi mieszkańcami Kawęczyna oraz wykorzystując wiedzę instruktora.
Zespół reprezentuje swoją miejscowość oraz gminę Kłoczew na wielu przeglądach, festiwalach i
konkursach. W 2018 roku Zespół Śpiewaczy Kawęczyn zdobył wiele znaczących nagród. Do najważniejszych można zaliczy
:
1. miejsce na 52. Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą, po
wygranych na Wszystkich etapach eliminacji.
1. miejsce na Turnieju Muzyków Prawdziwych w Szczecinie.
3. miejsce na Ogólnopolskim Przeglądzie Kolęd i Grup Kolędniczych w Lublinie
Wyróżnienie na Ogólnopolskim Przeglądzie Kolęd w Puławach.
3. miejsce na Przeglądzie Pieśni Pasyjnych na Świętym Krzyżu.
W roku 2019 do tych nagród dołączyły także nagrody za kolędy:
1. miejsce na Ogólnopolskim Przeglądzie Kolęd i Grup Kolędniczych w Lublinie
2. miejsce na Ogólnopolskim Przeglądzie Kolęd w Puławach
Zespół współpracuje również z parafią rzymskokatolicką w Kłoczewie uczestnicząc, np. w obchodach
dnia św. Cecylii, adoracjach wielkopiątkowych i innych wydarzeniach.

Podczas koncertu wykonawcy zaprezentują tradycyjne pieśni wielkopostne ze swojego regionu
koncert pt. “Płaczcie anieli”

Natalia 

Wielkie piosenki zespołu Nightwish zaśpiewa Natalia. Drobna, piękna, o cudownym, mocnym głosie. Te piosenki są przystanią w sztormie gorszych dni – mówi artystka. Zaśpiewa kolejno: Slow, love, slow, Turn Loose The Mermaids, The Crow, The Owl and The Dove. Tytuł recitalu idealnie odzwierciedla wartości Post Festiwalu.

Slow To pięć przykazań: Zwolnij, Dbaj o jakość relacji z innymi ludźmi, Poświęć więcej uwagi swojej duchowości, Żyj bardziej świadomie, Określ własne priorytety.

Slow, love, slow

Come and share
This painting with me
Unveiling of me
The magician that never failed
This deep sigh
Cover all my chest
Intoxicated by a major chord
I wonder do I love you?
Or the though of you?
Slow, love, slow
Only the weak
Are not lonely
Southern blue
Morning dew
Let down your guards
I love you’s
Ice cream castles
Lips to ear rhymes
A slumber deeper than time
Slow, love, slow
Only the weak
Are not lonely
Slow, slow, love, slow
Slow, slow, slow, slow.
(Nightwish)

Żyj bardziej świadomie, smakuj każdą chwilę, celebruj życie, zwolnij, smakuj radość chwili wszystkimi zmysłami – mówi Natlia

Natalia Majczak Czy nie najtrudniej pisze się o samym sobie? Studiuję, interesuję się mass mediami. Kiedy znalezione informacje bądź po prostu codzienność mnie przytłacza, dobrym oderwaniem jest muzyka. Dobre brzmienie, ciekawy tekst i chwila oddechu.Nightwish spełnia warunki. Chociaż nie jest to obiektywna ocena przez wzgląd na sentyment. To pierwszy zespół, którym byłam zafascynowana na tyle, że oglądałam całymi dniami koncerty.

Starsze piosenki Nightwish mają to “Coś”, są przystanią w sztormie gorszych dni, a śpiewając je czuję się po prostu dobrze. Cześć. Jestem Natalia.

Chciałbym mieć anioła/ Na jedną chwilę miłości/ Chciałbym mieć twojego anioła,/ Twoją niedoszłą Maryję Dziewicę – śpiewa Tarja Turunen (sopran liryczny)

Nightwish

Fńska grupa założona w 1996 roku. Styl grupy wyróżniał żeński wokal w postaci operowego głosu Tarji Turunen (sześć pierwszych albumów), a następnie Anette Olzon (albumy siódmy i ósmy). Od 2013 wokalistką zespołu jest Holenderka Floor Jansen, która nagrywa albumy grupy począwszy od dziewiątego.

Muzyka grupy składa się z połączenia gitarowych riffów z orkiestracjami. Początkowo tworzonymi za pomocą instrumentów klawiszowych, od albumu Century Child (2002) przez orkiestrę symfoniczną. Od wielu lat integralnym elementem w stylu zespołu są także różnorodne chóry oraz okazjonalnie instrumentarium folkowe. Lider grupy, Tuomas Holopainen, określa gatunek zespołu jako metal symfoniczny. Jest on też autorem większości poetyckich tekstów i kompozycji.

(Wikipedia)

Honorowy patronat Slow Food Polska nad Post Festiwalem

Idea Slow to sprzeciw przeciw zapędzeniu współczesnego świata. Uczestniczą w nim nie tylko żywieniowcy, ale też politycy, dziennikarze, naukowcy i publicyści. Symbolem ruchu Slow jest ślimak – istota powolna, zupełnie niepasująca do współczesnego świata. Slow Food Polska reprezentuje dr Jacek Szklarek, prezes i założyciel polskiego Slow Foodu i jego przewodniczący w Europie Środkowej. Filozof, teolog i doktor komunikacji społecznej. Pracował na McLuhan Centre in Culture and Technology w Toronto oraz Uniwersytecie Jagiellońskim.  Siedem lat studiował dziennikarstwo we Włoszech, gdzie po raz pierwszy zetknął się z ruchem Slow Food. Międzynarodowy juror olejów i oliwy. Znawca włoskich win i serów owczych z całego świata. Ma siedmioosobową rodzinę i mieszka pod Ojcowem w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej.